အသက္ ၇၆ နွစ္ရွိျပီ ျဖစ္တဲ့ အမ်ိုးသမီးျကီးဟာ Clearview စြဲလမ္းမႈ ကုသေရး ေဆးခန္းရဲ့ စႀကၤန္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္လာရင္း သူသြားခ်င္တဲ့ ကုသေရး ဌာနကို ရွာေနပါတယ္။ သူမဟာ ဘိန္းျဖူစြဲျခင္း ကုသေရးဌာန၊ ေဆးလိပ္စြဲျခင္း ကုသေရးဌာန၊ ဘင္ဂိုစြဲျခင္း ကုသေရးဌာန စတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ လာျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူမရွာေနတဲ့ "Facebook စြဲျခင္း ကုသေရးဌာန" ကို ေတြ့သြားပါတယ္။
အဲဒီဌာနကေတာ့ ေဆးခန္းတစ္ခုလံုးမွာ အလုပ္အမ်ားဆံုး ဌာနပါ။ အခန္းထဲမွာ ကုသဖို့ ေစာင့္ေနတဲ့သူ ၃ ဒါဇင္ နီးပါးေလာက္ ရွိပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူတို့ရဲ့ ဘလက္ဘယ္ရီေတြ အိုင္ဖုန္းေတြကို မ်က္နွာေသ ေတြနဲ့ စိုက္ျကည့္ ေနျကပါတယ္။ ဆံပင္ေတြ ရႈပ္ပြေနတဲ့ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေခါက္တံု့ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း "ငါ့နြားေတြကို နို့ညွစ္ရေတာ့မယ္။ ငါ့နြားေတြကို နို့ညွစ္ရေတာ့မယ္။" လို့ တဖြဖြ ေရရြတ္ ေနပါတယ္။
အသက္ ၂၀ ေလာက္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေမွာက္ရင္း သူ့ရဲ့မ်က္နွာကို လက္နွစ္ဖက္နဲ့ အုပ္ထားပါတယ္။ ေဘးနားက ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ့ အမ်ိုးသမီးတစ္ေယာက္က သူ့ကို နွစ္သိမ့္ေနပါတယ္။
"ဘာမွ စိတ္မပူပါနဲ့။ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။"
"ငါနားမလည္နိုင္တာပါ။ ငါ့ရဲ့ update က LOL တန္တဲ့ အရာမ်ိုးလို့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္မွ Like ဆိုတဲ့ ခလုပ္ကေလးေတာင္ မနွိပ္ျကဘူး။"
"ဘယ္ေလာက္ျကာျပီလဲ။""ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိသြားျပီ။ ဒါက ျပင္ပကမၻာမွာ ၅ လနဲ့ ညီတယ္ေလ။"
အသက္ ၇၆ နွစ္ အမ်ိုးသမီးျကီးက သူမရဲ့ နာမည္ကို ေခၚတဲ့အထိ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမက ဧည့္ျကိုေကာင္မေလး ေနာက္ကေနျပီး Facebook စြဲလမ္းမႈ အျကံေပး အဲလ္ဖရက္ဇူးလူးရဲ့ ရံုးခန္းထဲကို လိုက္ဝင္သြားပါတယ္။
"ထိုင္ပါ အက္ဒ္နာ။ ျပီးရင္ ဘယ္လိုစျဖစ္သလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ။" သူက ေနြးေထြးတဲ့ အျပံုးနဲ့ ဆီးျကိုျပီး ေျပာပါတယ္။
"အင္း။ ေျပာရရင္ေတာ့ ငါ့ေျမးရဲ့ အျပစ္ပဲ။ သူက ငါ့ကို Facebook ကို ဝင္ဖို့ ဖိတ္တယ္ေလ။ အဲဒီမတိုင္ခင္က ငါ Facebook ဆိုတာ ျကားေတာင္ မျကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါက အျမဲတမ္း စာအုပ္ထဲ မ်က္နွာအပ္ထားတဲ့ သူဆိုေတာ့ အဲဒါ ငါနဲ့သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာလို့ ထင္မိတာေပါ့။"
"ဘယ္ေလာက္ အျကာမွာ စျပီး စြဲသြားသလဲ။"
"Profile တစ္ခု လုပ္တာထက္ေတာင္ ပိုျမန္တယ္လို့ ထင္တာပဲ။ ငါ အနည္းဆံုး တစ္ေန့ကို ၈ ျကိမ္ Facebook ကို ဝင္ျဖစ္တယ္။ ညဖက္မွာေတာ့ အမ်ားဆံုးပဲ။ တခါတေလဆိုရင္ ငါညလယ္ေခါင္ျကီး ထျပီး ျကည့္မိတယ္။ အိနၵိယက ငါ့သူငယ္ခ်င္း အသစ္တစ္ေယာက္က update ေတြမ်ား လုပ္ထားမလား ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ငါ့ေယာက်ာ္းကေတာ့ မျကိုက္ဘူး။ သူကေတာ့ ေျပာတယ္။ ခင္မင္မႈ ဆိုတာ တန္ဖိုး ရွိတယ္။ Outsource မလုပ္သင့္ဘူးတဲ့။"
"Facebook မွာ ဘယ္အရာကို အျကိုက္ဆံုးလဲ။"
"အဲဒီေနရာမွာက ဘဝဆိုတာ တကယ္ ရွိတယ္လို့ ခံစားရတယ္ေလ။ တကယ့္ အျပင္ေလာကမွာေတာ့ ငါ့မွာ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ Facebook ထဲမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ၆၇၄ ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ Juan Carlos Montoya နဲ့ေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေသးတယ္။"
"သူက ဘယ္သူလဲဟင္။""အဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး။ သူ့မွာ သူငယ္ခ်င္း ၄၀ဝ၀ ေတာင္ ရွိတာဆိုေတာ့ နာမည္ျကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာေပါ့။"
"အင္း။ ကြ်န္ေတာ္သိျပီ။ Facebook က ခင္ဗ်ားကို အဆက္အသြယ္ေတြ ရေအာင္ အကူအညီေပးတာကိုး။"
"အင္း။ ဟုတ္ပါရဲ့။ ငါေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ေကာင္မေလးေတြနဲ့ေတာင္ ျပန္အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ ငါအခုထက္ထိ သူတို့ကို ေကာင္မေလးေတြလို့ ေခၚေနတုန္းပဲ။ ငါသူတို့နဲ့ အဆက္အသြယ္ မရတာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျကာလွျပီ။ အဲဒီေတာ့ သူတို့ရဲ့ Profile ေတြကို ျကည့္ျပီး ဘယ္သူကေတာ့ အျငိမ္းစား ယူသြားျပီ၊ ဘယ္သူကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ဘယ္သူကေတာ့ ေယာက်ာ္းနဲ့ ကြဲသြားျပီ။ ဘယ္သူကေတာ့ အျပင္မွာ ဇာတ္လမ္းေတြ ရႈပ္ေနတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိုး မွန္းဆျကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ငါက သူတို့ရဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ျကည့္ေနရတာ။ သူတို့ရဲ့ update ေတြ ဖတ္ေနရတာကို ျကိုက္တယ္။ သူတို့ ဘယ္ကို အပန္းေျဖခရီး သြားျကတယ္။ ဘယ္ရုပ္ရွင္ ျကည့္ျကတယ္။ သူတို့ရဲ့ အိမ္သာစကၠူကို အေပၚမွာ ခ်ိတ္သလား ေအာက္မွာခ်ိတ္သလား ဆိုတာေတြ ကို သိရတယ္ေလ။ သူတို့ထဲက တခ်ို့နဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုကိုေတာင္ ငါေဆာ့ေနတာ။"
"ကြ်န္ေတာ္ ေတြးျကည့္မယ္။ အဲဒါ Farmville မဟုတ္လား။"
"မဟုတ္ဘူး။ Mafia Wars။ ငါက Hitman။ အက္ဒ္နာကို ဘယ္သူမွ ရီးတီးယားတား လာလုပ္လို့ မရဘူး။""ခင္ဗ်ားအေနနဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို အျပင္မွာ ေတြ့ျကည့္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား။
"ဟင့္အင္း။ မေကာင္းဘူး။ Facebook ေပၚမွာက ပိုလြယ္တယ္။ ငါတို့အေနနဲ့ ဘာမွ ဝတ္ေကာင္းစားလွ ဝတ္ေနစရာမလိုဘူး။ ေရခ်ိုးျပီး ေရေမွြးေတြ ဘာေတြ ဆြတ္ဖို့ ပါးစပ္ေဆးဖို့ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုဘူး။ အဲဒါက Facebook မွာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ပဲ။ ဘယ္သူ့ရဲ့ အနံ့ကိုမွ မရနိုင္ဘူး။ လူတိုင္းက စြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္ေလ။ ဘာလို့လဲ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက Profile မွာျပဖို့ ပံုေကာင္းေကာင္း တင္ျကတာ ခ်ည္းပဲ။ ငါ့ရဲ့ မိန္းကေလးလို့ ေခၚတဲ့ အထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ Profile မွာ ျပထားတဲ့ ဓာတ္ပံုက အင္းငါ အေသအခ်ာ ေျပာရဲပါတယ္။ အိုင္ဆင္ေဟာင္ဝါ ေခတ္က ဓာတ္ပံုဆိုတာ။"
"ခင္ဗ်ားကေရာ ဘယ္ပံု သံုးသလဲ။"
"အင္း။ ငါ ၅ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးျပီး Profile မွာ တင္ဖို့ပံုကို ရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါျကိုက္တာ တစ္ပံုမွ မေတြ့ဘူး။ အဲဒါေျကာင့္ အနီးအနားက အလွျပင္ဆိုင္ကို သြားဖို့ ငါဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။"
"ခင္ဗ်ားဘာသာ ပိုလွသြားေအာင္ ျပင္ဖို့လား။"
"မဟုတ္ဘူး။ ငါအဲဒီက ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ ဓာတ္ပံုကို ယူဖို့။ အဲဒါ ငါအခု သံုးေနတဲ့ ပံုပဲ။"
"ခင္ဗ်ားရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခင္ဗ်ား အျပင္က ပံုနဲ့မတူတာကို သတိမထားမိျက ဘူးလား။"
"တစ္ခ်ို့ကေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါသူတို့ကို ငါ ေယာဂေတြ အမ်ားျကီး လုပ္တယ္လို့ ေျပာထားတာေပါ့။"
"ဘယ္အခ်ိန္က စျပီး Facebook သံုးတာ ျပသနာတစ္ခု ျဖစ္ေနျပီလို့ ထင္လာတာလဲ။"
"အရင္ တနဂင္ေၷြညကေပါ့။ ငါ Facebook ေပၚမွာ ရွိေနတုန္း ငါ့ရဲ့ Wall ေပၚမွာ ငါ့ေယာက်ာ္း ေရးထားတဲ့ မက္ေဆ့ တစ္ခု ေတြ့တယ္။ "ငါ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ရက္က အိမ္ကေန ေျပာင္းသြားတယ္တဲ့။ မင္းသိသင့္တယ္လို့ ထင္လို့" ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။"
"အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္လိုက္သလဲ။""ဘာလုပ္ရမလဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ သူ့ကို Facebook သူငယ္ခ်င္းစာရင္း ထဲကေန ဖ်က္ပစ္လိုက္တာေပါ့။"
အဲဒီဌာနကေတာ့ ေဆးခန္းတစ္ခုလံုးမွာ အလုပ္အမ်ားဆံုး ဌာနပါ။ အခန္းထဲမွာ ကုသဖို့ ေစာင့္ေနတဲ့သူ ၃ ဒါဇင္ နီးပါးေလာက္ ရွိပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူတို့ရဲ့ ဘလက္ဘယ္ရီေတြ အိုင္ဖုန္းေတြကို မ်က္နွာေသ ေတြနဲ့ စိုက္ျကည့္ ေနျကပါတယ္။ ဆံပင္ေတြ ရႈပ္ပြေနတဲ့ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေခါက္တံု့ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း "ငါ့နြားေတြကို နို့ညွစ္ရေတာ့မယ္။ ငါ့နြားေတြကို နို့ညွစ္ရေတာ့မယ္။" လို့ တဖြဖြ ေရရြတ္ ေနပါတယ္။
အသက္ ၂၀ ေလာက္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေမွာက္ရင္း သူ့ရဲ့မ်က္နွာကို လက္နွစ္ဖက္နဲ့ အုပ္ထားပါတယ္။ ေဘးနားက ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ့ အမ်ိုးသမီးတစ္ေယာက္က သူ့ကို နွစ္သိမ့္ေနပါတယ္။
"ဘာမွ စိတ္မပူပါနဲ့။ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။"
"ငါနားမလည္နိုင္တာပါ။ ငါ့ရဲ့ update က LOL တန္တဲ့ အရာမ်ိုးလို့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္မွ Like ဆိုတဲ့ ခလုပ္ကေလးေတာင္ မနွိပ္ျကဘူး။"
"ဘယ္ေလာက္ျကာျပီလဲ။"
အသက္ ၇၆ နွစ္ အမ်ိုးသမီးျကီးက သူမရဲ့ နာမည္ကို ေခၚတဲ့အထိ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမက ဧည့္ျကိုေကာင္မေလး ေနာက္ကေနျပီး Facebook စြဲလမ္းမႈ အျကံေပး အဲလ္ဖရက္ဇူးလူးရဲ့ ရံုးခန္းထဲကို လိုက္ဝင္သြားပါတယ္။
"ထိုင္ပါ အက္ဒ္နာ။ ျပီးရင္ ဘယ္လိုစျဖစ္သလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ။" သူက ေနြးေထြးတဲ့ အျပံုးနဲ့ ဆီးျကိုျပီး ေျပာပါတယ္။
"အင္း။ ေျပာရရင္ေတာ့ ငါ့ေျမးရဲ့ အျပစ္ပဲ။ သူက ငါ့ကို Facebook ကို ဝင္ဖို့ ဖိတ္တယ္ေလ။ အဲဒီမတိုင္ခင္က ငါ Facebook ဆိုတာ ျကားေတာင္ မျကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါက အျမဲတမ္း စာအုပ္ထဲ မ်က္နွာအပ္ထားတဲ့ သူဆိုေတာ့ အဲဒါ ငါနဲ့သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာလို့ ထင္မိတာေပါ့။"
"ဘယ္ေလာက္ အျကာမွာ စျပီး စြဲသြားသလဲ။"
"Profile တစ္ခု လုပ္တာထက္ေတာင္ ပိုျမန္တယ္လို့ ထင္တာပဲ။ ငါ အနည္းဆံုး တစ္ေန့ကို ၈ ျကိမ္ Facebook ကို ဝင္ျဖစ္တယ္။ ညဖက္မွာေတာ့ အမ်ားဆံုးပဲ။ တခါတေလဆိုရင္ ငါညလယ္ေခါင္ျကီး ထျပီး ျကည့္မိတယ္။ အိနၵိယက ငါ့သူငယ္ခ်င္း အသစ္တစ္ေယာက္က update ေတြမ်ား လုပ္ထားမလား ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ငါ့ေယာက်ာ္းကေတာ့ မျကိုက္ဘူး။ သူကေတာ့ ေျပာတယ္။ ခင္မင္မႈ ဆိုတာ တန္ဖိုး ရွိတယ္။ Outsource မလုပ္သင့္ဘူးတဲ့။"
"Facebook မွာ ဘယ္အရာကို အျကိုက္ဆံုးလဲ။"
"အဲဒီေနရာမွာက ဘဝဆိုတာ တကယ္ ရွိတယ္လို့ ခံစားရတယ္ေလ။ တကယ့္ အျပင္ေလာကမွာေတာ့ ငါ့မွာ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ Facebook ထဲမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ၆၇၄ ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ Juan Carlos Montoya နဲ့ေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေသးတယ္။"
"သူက ဘယ္သူလဲဟင္။"
"အင္း။ ကြ်န္ေတာ္သိျပီ။ Facebook က ခင္ဗ်ားကို အဆက္အသြယ္ေတြ ရေအာင္ အကူအညီေပးတာကိုး။"
"အင္း။ ဟုတ္ပါရဲ့။ ငါေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ေကာင္မေလးေတြနဲ့ေတာင္ ျပန္အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ ငါအခုထက္ထိ သူတို့ကို ေကာင္မေလးေတြလို့ ေခၚေနတုန္းပဲ။ ငါသူတို့နဲ့ အဆက္အသြယ္ မရတာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျကာလွျပီ။ အဲဒီေတာ့ သူတို့ရဲ့ Profile ေတြကို ျကည့္ျပီး ဘယ္သူကေတာ့ အျငိမ္းစား ယူသြားျပီ၊ ဘယ္သူကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ဘယ္သူကေတာ့ ေယာက်ာ္းနဲ့ ကြဲသြားျပီ။ ဘယ္သူကေတာ့ အျပင္မွာ ဇာတ္လမ္းေတြ ရႈပ္ေနတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိုး မွန္းဆျကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ငါက သူတို့ရဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ျကည့္ေနရတာ။ သူတို့ရဲ့ update ေတြ ဖတ္ေနရတာကို ျကိုက္တယ္။ သူတို့ ဘယ္ကို အပန္းေျဖခရီး သြားျကတယ္။ ဘယ္ရုပ္ရွင္ ျကည့္ျကတယ္။ သူတို့ရဲ့ အိမ္သာစကၠူကို အေပၚမွာ ခ်ိတ္သလား ေအာက္မွာခ်ိတ္သလား ဆိုတာေတြ ကို သိရတယ္ေလ။ သူတို့ထဲက တခ်ို့နဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုကိုေတာင္ ငါေဆာ့ေနတာ။"
"ကြ်န္ေတာ္ ေတြးျကည့္မယ္။ အဲဒါ Farmville မဟုတ္လား။"
"မဟုတ္ဘူး။ Mafia Wars။ ငါက Hitman။ အက္ဒ္နာကို ဘယ္သူမွ ရီးတီးယားတား လာလုပ္လို့ မရဘူး။"
"ဟင့္အင္း။ မေကာင္းဘူး။ Facebook ေပၚမွာက ပိုလြယ္တယ္။ ငါတို့အေနနဲ့ ဘာမွ ဝတ္ေကာင္းစားလွ ဝတ္ေနစရာမလိုဘူး။ ေရခ်ိုးျပီး ေရေမွြးေတြ ဘာေတြ ဆြတ္ဖို့ ပါးစပ္ေဆးဖို့ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုဘူး။ အဲဒါက Facebook မွာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ပဲ။ ဘယ္သူ့ရဲ့ အနံ့ကိုမွ မရနိုင္ဘူး။ လူတိုင္းက စြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္ေလ။ ဘာလို့လဲ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက Profile မွာျပဖို့ ပံုေကာင္းေကာင္း တင္ျကတာ ခ်ည္းပဲ။ ငါ့ရဲ့ မိန္းကေလးလို့ ေခၚတဲ့ အထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ Profile မွာ ျပထားတဲ့ ဓာတ္ပံုက အင္းငါ အေသအခ်ာ ေျပာရဲပါတယ္။ အိုင္ဆင္ေဟာင္ဝါ ေခတ္က ဓာတ္ပံုဆိုတာ။"
"ခင္ဗ်ားကေရာ ဘယ္ပံု သံုးသလဲ။"
"အင္း။ ငါ ၅ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးျပီး Profile မွာ တင္ဖို့ပံုကို ရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါျကိုက္တာ တစ္ပံုမွ မေတြ့ဘူး။ အဲဒါေျကာင့္ အနီးအနားက အလွျပင္ဆိုင္ကို သြားဖို့ ငါဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။"
"ခင္ဗ်ားဘာသာ ပိုလွသြားေအာင္ ျပင္ဖို့လား။"
"မဟုတ္ဘူး။ ငါအဲဒီက ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ ဓာတ္ပံုကို ယူဖို့။ အဲဒါ ငါအခု သံုးေနတဲ့ ပံုပဲ။"
"ခင္ဗ်ားရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခင္ဗ်ား အျပင္က ပံုနဲ့မတူတာကို သတိမထားမိျက ဘူးလား။"
"တစ္ခ်ို့ကေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါသူတို့ကို ငါ ေယာဂေတြ အမ်ားျကီး လုပ္တယ္လို့ ေျပာထားတာေပါ့။"
"ဘယ္အခ်ိန္က စျပီး Facebook သံုးတာ ျပသနာတစ္ခု ျဖစ္ေနျပီလို့ ထင္လာတာလဲ။"
"အရင္ တနဂင္ေၷြညကေပါ့။ ငါ Facebook ေပၚမွာ ရွိေနတုန္း ငါ့ရဲ့ Wall ေပၚမွာ ငါ့ေယာက်ာ္း ေရးထားတဲ့ မက္ေဆ့ တစ္ခု ေတြ့တယ္။ "ငါ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ရက္က အိမ္ကေန ေျပာင္းသြားတယ္တဲ့။ မင္းသိသင့္တယ္လို့ ထင္လို့" ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။"
"အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္လိုက္သလဲ။"
